ég skil líka þá sem að vilja vera vondir... bæði við sjálfansig og aðra...

þegar reiðin er kraumandi (já sumir seigja að reiði sé einfaldlega mikil orka sem er að tjá kröfu um skilyrðislausa breytingu (endurforritaða áætlun strax.. eftir mikið svekkelsi með mislukkaðar tilraunir á röngu forriti... æ oní æ!!!) já... NÚNA!.. krafa um raunverulegan árangur! einn tveir og tíu.. nú!!!NA!!!)... reiðin við sig sjálfan... til dæmis þegar maður hefur tekið þátt í einhverju sem maður vill ekki taka þátt í...  getur farið út í sjálfsárásir... sjálfsniðurlægingu... og reiðin yfir yfirgangi annarra getur leitt mann út í yfirgang á móti yfirgangi... og þegar mótherjinn er sterkari... þá kemur spurningin um lævísi upp... þetter allt skiljanlegt. En sumsé með eyðileggjandi afleiðingum... atli sé ekki betra að vinna að því að koma sér útúr slíkum aðstæðum að vera reiður við sjálfansig ... og að láta misnota sig...  og það er málið...  það er ekki auðvelt að finna leið útúr þessum graut af yfirgangi... er það hægt?  og er hægt að lifa án bíla, peninga og rafmagns framleiðsluvarnings? Er hægt að finna og skapa vé... lítið afdrep þar sem ræktun og söfnun er möguleg... Er hægt að ná því að vera sáttur við sjálfansig? Og allífið... Ég get ekki séð að það sé hægt að leita annarra leiða..  Þetta er sáttagjörð...