Miðsumar-minningar frá tímum álfanna... sólardýrkendum ísaldanna...

Virkilegja vinalegt að við skulum hafa fjallkonuna í svona fínu drakti á 17. júní sem er jú nálagt miðju sumri,... Rúmenar hafa sína Dragaica drottningu í Buzau í austurhéröðunum (máski orðskylt orðinu dragdrottningu.. það er kjóll, klæði sem er dregið við jörðu) á sínum miðsumarhátíðum og velja þá duglegustu vinnukonuna á ökronum til þess að leiða dansinn og víða gætir fornra áhrifa sólar og frjósemis elsku... og hér er mynd frá Rúmeníu:...  Að við höfum misst svo mikið af fögrum siðum vistvænnar sólar og söngglaðrar fjölskyldu náttúrumenningar, má skrifa alfarið á reikning lyga og kúgunarvaldi kirkjunnar manna annarsvega og svo ásatrúar og þeirra bænda og landræningja er komu sunnar frá littlu asíu fyrir 12 til 1500 árum, þar á undan, hinsvegar. Sem brenndu þá leiðtoga sóldýrkenda, mest konur sem þeir kölluðu nornir (samanber sank hans siður dana) sem svo kristin bændakúgun tók upp eftur ásatrúnni. En allir þessir siðir eiga sér rætur frá ísalandi isaldar hinu forna og burtlogna.. Þ.e. Atlands eða Altlands... Fróns hins eldforna upprunalands, þaðan sem eldapinn á sér uppruna, sólarfólkið. Þessvegna er nú þessi fámenni illa upplýsti hópur meira en lítið með stórmerkar og djúpar rætur að uppgötva og verja.

 

í Svíþjóð er mikið haft við í öðruhverju þorpi um allt land með miðsumarstöngum blómskreittum og dansi og leikjum... giftingarsiðirnir fornu er mædrottningin var valinn í mæ og hún skildi velja sér mann fyrir miðsumar eru merkjanlegar í finnlandi í tvem birkihríslum sem standa sitthvoru megin við bæjardyr og svo sánaböð og dans og fiðluspil og eða nikka og svo þetta að allar almennilegar konur í finnlandi vilja helst gifta sig á miðsumarhátíðinni og nýgift parið tendrar svo eldinn í bálkestinum, helst þarf parið að koma í báti og fara út í eyju þar sem eldurinn er svo tendraður... og siðurinn að velta sér í grasinu á miðsumarnótt er bara fyrir stúlkur sem leita sér unnusta...

Eistar eru með sérstaklega tilkomumikla blómakransa (ennþá meiri um sig en Svíjar) og svo leggja þeir sérstaklega mikla áherslu á sönginn. Verra er ástandið í Danmörku, þar sem heilagur Hans (sankti Hans) er dagurinn kallaður og haldið uppá hann með nornabrennu og lyktar þessi siður illa af kristni og ofsóknum kirjunnar á hendur frjósemisdýrkun frummenningarinnar... merkilegt nokk virðast danir svo illa að sér og aftarlega á merinni í söguskilningi að þetta er enn talið í lagi... Normenn þjást af sama sjúkleika á miðsumri. Skemmtilegasti siðurinn er þó frá Svíjum þar sem strákarnir eru að skreyta staaf mikinn blómum og stelpurnar skreyta hring skamt frá og allt í einu taka strákarnir á rás þegar stafurinn er fullskreyttur í átt til stelpuhópsins... (báðir hópar eru með einhvern dularfullan drykk á belg sem dreypt er á sönglandi, á meðan blóminn eru fléttuð) og þegar svo strákarnir koma hlaupandi með gandinn í átt til stelpnanna, þá fælast þær og taka á rás með hringinn góða.. kransinn og hefst nú æðisgenginn eltingaleikur yfir hóla og hæðir, skóg og akra... þetta eru oft mikil tilþrif og með ópum og skrækjum,.. sérílagi þegar stafurinn loks kemst inní hringinn... hm.. ég hef prófað þetta.. algjört æði... allar taugar þandar til hins ýtrasta.. skiptir nú engum togum hóparnir klessast saman með brauki og bramli og fylgja jafnvel viðkvæmnislegir kossar í þeirri lendingu, jafnvel næstum óvart... jæja stafurinn er svo rekinn þar í jörðu og hringurinn hengdur ofaná og dansað og sungið frammá nótt... pörin leiðast svo útí skóginn eftir atvikum...   Nietse mundi seigja að hér væru leifar af hátíð Díonisusar...

og ekki fjarri sanni..

 og hér er mynd frá Finnlandi frá síðasta ári... með elegans... hin opinbera útgáfa sem finnski biskupinn tekur þátt í... kristnin er populisti, man ekki nema það sem hún vill muna...

En áhugavert er formið sem kemur fram hér... rúnin hagall, lifsins blóm... kristalform vatns