hvað hjartað seigir...

skilaboð mín til þjóðarinnar eru semsagt þessi að við sem viljum betra líf og stjórnarhætti, við sem sjáum hvað stjórnmálamenn hafa gleypt í sig aðferðafræði lýginnar og drottnað svefndrukknir og já í áfengisvímu yfir fólki sem svaf í vinnu.. þ.e. hafði engan tíma aflögu til að hugsa.. að við sem sjáum loks hvað hér er að gerast og um langa hríð - við þurfum að hóa í fólk sem vill við okkur tala, vini og vandamenn og líka þá sem hafa einangrað sig og lifa í sorg og kannski uppgjöf... við þurfum að opna margar dyr og glugga og lofta út.. ræða við alla sem vetlingi geta valdið og tjá þá hugsun að við viljum almennilegt lýðræði, að við viljum skipta landsmönnum upp í litlar einingar sem allar ræða stjórnarskrána... hvernig henni verði breytt svo að allir hafi sama rétt og lýðræðið sé grundvallað frá grasrótinni. Að hver hópur (innan við 150 í hverjum svo allir þekkist) send síða fulltrúa sem kosinn er árlega á landþing sem haldið er á mismunandi stað ár hvert til að forðast miðstýringu frá hendi staðbundinna"aðstoðarmann" þingmanna, þ.e. starfsmanna þinghaldsins og að þetta þjóðþing sé þá að ræða sameiginlega hagsmuni þjóðarinnar. (margir aðrir fara til þessa þings að stunda listir og umræður og allir velkomnir) Skipi sér í 3 deildir. þetta eru rétt yfir 2000 manns sem eru fulltrúar 300 þús miðað við 144 í hverju grunn-þingi. Þetta þing fjallar allt um sameiginleg aðkallandi verkefni, t.d. ein um utanríkismál þar á meðal og fulltrúa til utanfarar.   Og um innanlandsmál tvær grúppur, sú sem fer með lög og náttúrufræðirannsóknir og aðskilið með dóma og hinir sem fara með framkvæmdir, sagnfræði og hátíðarhöld.  Grunnþingin hafa kannski valið menn sérstaklega fyrir einhverja deild. Til dæmis. Síðast á landsþinginu, eftir 6 vikur, eru valdir þeir sem starfa skulu fyrir allt samfélagið í eitt ár í senn... máski 11 aðilar.. eða bara 9.  Framkvæmdaþjónar (í stað stjórnar, því þeir eiga að framkvæma það sem stjórnin hefur falið þeim að gera. Annað ekki) Aungvir skattar en frjáls framlög. Þeir sem starfa fyrir samfélagið fá frítt uppihald.

-------- : -------- 

það er svo mikið af einstæðingum sem eru búnir að gefast upp á öllu, bara telja heiminn vondann og manneskjurnar sérílagi, allir elska heilbryggða náttúru held ég... en sumir sjá hvað menn eru á rangri leið og frammundan allt svart og æ ljótara og ljótara á leiðinni inní tómið og sumir eru svekktir útí sigsjálfa... þetta er allt meira og minna yndælis fólk sem hefur bara ekki fundið sig í þessum samkeppnisleik og hugsar einsog bróðir og systir til allra og sumir eru bara í kvöl eða ofurnæmi, jafnvel svo að það ræður ekki við tilfinningar sínar í þessu lífsgæðakapphlaupi og spennu yfir engu...  þessar manneskjur eru að gera útafvið sjálfansig...  ná ekki að slappa af og fóta sig, það er allt svo óeðlilegt og ömurlegt og ómanneskjulegt sem er í gangi og sumir fara útí að drekka áfengi til að deyfa sig, og herða sig upp í slæmsku og kaldhæðni...  því hugur í brjósti lokast mjög oftlegast, áfengi fylgja svo margar hörmungar á svo mörgum sviðum í samskiptum, innri sem ytri, og sama má seigja um lyf lækna flest að þau gera fólk sljótt. Það er bara lokað dyrum á allt satt tilfinningalíf.  Sérílagi traust og samkennd. Hatur og öfund og illgyrni eiga hér auðveldari leið að málum inní hugarfarið.  Allt er þetta þó bara yfirborð tilfinninganna, því undir niðri, undir öllum skarkala hugans og tilfinninga, blundar hjartað djúpum svefni með ennþá dýpri tilfinningar og sterkari og þar með allan kærleikann.

 hjartans mál eru mest mikilvæg af öllu og ef hjartans mál er gert ljótt eða hlægilegt eða auðvirðilegt þá koðnar sköpunarkrafturinn, sem á sér miðstöð, í mínu tilfelli allavega, í hjarta mínu...

allt kemur frá þessu hjarta... það var hjartað sem skóp þennan líkama, hjartað telur sig bera ábyrgðina á öllu... að allt sé rétt og satt, kærleiksríkt og fallegt er hjartanu fyrir mestu 

 og það er hjartað sem sýngur svo feiknarlega vel, þegar það opnar sig, því það hefur svo mikla reynslu og yfirsýn og sköpun og velvild... þetta hjarta getur verið þúsundára gamalt eða mörghundruð þúsund ára gamalt.. það veit sínu viti, búið að hugsa lengi og sjá margt, þetta er sérstök vera með ægilega næmni og yfirsýn, það er þessi vera sem hefur skapað okkur öllum öðrum fremur

 þessvegna eigum við að gera það sem hjartað seigir okkur að er rétt, 

það sem skynsemin ráðleggur er máski að hugsa bara um sjálfansig en bíddu við eru ekki börnin hluti af mér og foreldrar mínir og frændur og fólkið, dýrin, lífið og heimur kúlna, ljóss og rafmagns, er þetta ekki allt hluti af mér? Og börnin eru velflest falleg og góð ef þau fá það sem þau þurfa. Það eru þau sem taka við þessu, sem við sköpum.  Því er mikilvægt að gera allt með ýtrustu ráðvendni og varkárni. Fara sér hægt. Sérílagi, get ég verið að vinna að því að eyðileggja lífskilyrði og þar með þurka út tegundir af öðrum lífsformum og get ég þessvegna tekið þátt í auðhyggjuleikjum sem útaf vöxtum sem leggjast við höfuðstólinn og eru þó ekki til og því þarf að skapa meira, sækja meira, vinna að arðrsemi sem skapar stöðuga aukningu af notkun og yfirdrottnun og samkeppni og þar með eyðileggingu á náttúrunni, sem er lokað kerfi... ísland stækkar ekki nema síður sé og ekki jörðin að gagni heldur miðað við þessa óskapa aukningu og allir vilja í þetta meira meira fyrir mig og öllu fólkinu fjölgar hratt sérstaklega í suðri og sumsé, allt á þetta sér rætur í vöxtum og þessu meira meira æði, að það gleymdist að kenna okkur að skrúfa fyrir kranann.  Að hafa hemil. Að kunna að seigja nóg!  Að kunna sér hóf. Við þurfum að leggja auðhyggju, það að lifa af arðgreiðslum eða vöxtum...  það gengur ekki upp fyrir lífið á jörðinni. Stopp! Hér er bilun í gangi. Semsagt það er stærra egó sem þarf að uppgötva, egó sem er við og lífið er sama egóið. Líka þessi aukning fólks. Það er brjálsemi sem við getum kallað lífræna vexti. Að eignast tvö börn, max þrjú er bara nokkurnvegin þar sem stoppa þarf. Líka hér á Íslandi. Ég seigi látum 300.000 vera nóg hér á Íslandi. Fólk var aldrei fleira 60.000 á þeim tíma er við lifðum af fiski og kjöti mest og því sem fannst og littla sem ræktað var. Og það er hægt að rækta og fiska og við höfum betri verkfæri og fl. það er hugsanlega í lagi með 300.000 manns ef við getum framleitt alla okkar næringu, en það er ekki í lagi að bæta endalaust við og verða einsog krabbamein á náttúrunni. Eyða öllu og framleiða og selja, kannski vopn eða eitthvað hátæknilegt fyrir valdsaðila sem vilja klekkja á náttúrunni og sjúga með subbuskap allt sem hugsast getur og skilja við það með sóðaskap sem allstaðar er slóð iðnaðar og framleiðslu fyrir neysludýr... sem stöðugt er meingaðara og genabreitt fæðið og með allskonar eitri í sem framleiðendur setja í til að auka hagnað sinn og þar með er eytur í matnum til að eitra fyrir öllum öðrum líftegundum svotil og þá er ekki viðurkennt að það sé í raun eitrað fyrir menn, þeir sem eiga matvælaframleiðslufyrirtækin og söluna eiga líka fjölmiðla og ljúga svo bara þvi sem þeim sýnist og eiga reyndar allar rannsóknir líka og þeirra lygi styður þá enda á háskólarnir á launum frá framleiðenda og stjórnanda sem er sá sami, svoaðseigja allt einn maður... svona lýgi er svo þreytt og ógeðfelld, en hún er stunduð fullum fetum af þessum hinu gráðugu sem stjórna, hákörlunum sem sjá allt í peningum og valdi sem þeir hafa stolið og logið út úr okkur.. mér og þér! tökum valdið aftur í eigin hendur en höfum lítinn hóp í kringum okkur sem er hæfilega stór til að við þekkjum alla þar og sumsé... 

 

  þessar tvær ólíku sýnir á sama heiminn hef ég getað séð og er ötull að sýna frekar þá bjartari.. að vera vistvæn og í góðu sambandi við náttúruna, kunna að njóta ávaxta náttúrunnar á staðnum og vera því ekki háður því sem erlendis er til. Sumsé, nægjusemi og stolt hvers hóps að hafa sína eigin siði og leiðir til að lifa af.  Þessvegna er mikilvægt að þjóðþingið hafi ekkert yfir frumþingonum að seigja. Þau þurfa að geta þróast sem mest óáreitt eftir sínum fjölþættu dýnamísku leiðum. Nema er varðar deilur um afnot af afkomumögukleikum milli frumþingana ef það kemur upp sem á helst að dæma heima í héraði ef upp kemur. En þetter auðvitað úrlausnaratriði sem hóparnir finna útúr sjálfir hvernig best sé að ná sáttúm með samkomulagi.

Já ekkert gerist að gagni fyrr en hjartað vaknar og finnur að nú er tíminn til að taka til hendinni og vinna gagn mannlífinu og hamingjunni sem manneskjurnar vissulega geta höndlað og eiga skilið...

að nú er tíminn til að koma út úr skelinni og tala mál hjartans og sanngirni og vits... því það er sannarlega vit í því að leggja niður auðhyggju á þessari jörð og vexti

 

og af því að þeir sem lifasig í gegnum hjartað... efað svo fjölskyldan sundrast, þá splundrast hjartað ...   Á þessum háskatímum þar sem mannleg reisn og sjálsvirðing hefur hrapað niður í örvæntingu og mjög þröngrar og óhamingjusamrar sjálfselsku, sem ekki vill í raun fegurð og sannleika, heldur af reiði við sjálfansig, sekkur þessi vitund sér ofaní óhollustu og vandamál...  þá á ég ekki bara við einstaklinga heldur hvernig þetta vitundarástand varpast út í allt kerfið, það er neikvæðnin og þessi reiði yfir því að vera í þessu búri brýst út í að beita aðra því sama, hörku, allir skulu í samskonar búr og hvernig þetta í grimmd sinni og vanþekkingu veltur áfram á græðgi sem er einskonar sárabóts áhrif og græðgin eyðileggur ekki bara náttúru landsins heldur og líf fólks í stórum stíl, otar fólki útí ljótleika og lýgi og lokar hjartanu enn meir og þar með sanngirninni, þvert á vilja hjartans.  Þetta eflir hvert annað, þar til rúin á ílskuna hefur tekið yfir. Hvernig og fólk með hjartað vakandi hefur fundið sig rutt úr vegi. Og viðleitni sína til manneskjulegheita að engu gerðar. Hvernig eignum  og gæðum þjóðarinnar hefur verið rænt í fárra hendur, erlendra aðila, í raun landráð og svik við þjóðina og þetta land.  Er nema von að margir hafi mist mikils og jafnvel vonina og trúna á lífið og góðar eigindir fólksins. Og börnin þjást og allir hafa þjáðst og þjást enn.

efað maður missir fjölskyldu sína í brjálsemi eða fyrir slysi eða burt frá sér, útaf öllum þessum valdsumbrotum og samkeppnisbrjálæði og ólykum hugmyndum og óréttlætið og lýgi ríður yfir alla og börnin sem er versta áfallið, þá fellur mér allur ketill í eld... þar hef ég misst stjórn á mér. Og ég veit að það er bannað að bilast eða einsog sumir kallaða, eða það að fá taugaáfall! Það er nánast bannað að hafa tilfinningar. Allir eiga að vera góðir og fara bara til lögfræðinga, ef þeim blöskrar. (og lögfræðingar búa við lygalög frá spilltri stjórnarmafíu og trúa sjálfir á græðgi og mútur) En það bara hjálpar ekki mikið. Allt er dregið uppá skurðarborð rannsóknar og tilfinningar liggja tilfinningalaust bútaðar upp á borði rannsakenda og í raun lítið hlustað eða skilið eða hjálpan nema síður sé, sárið liggur blæðandi opið eftir "aðgerðina" og enginn sanngirni í sjónmáli. En nú er virkilega kominn tími á að hætta að vera í áfalli og skoða heldur hvað hefur gerst og hvað má vera til góðs. Og hvernig gengur mér að fyrirgefa sjálfummér og hvernig gengur mér að fyrirgefa jafnvel þeim sem ræna mig þeim sem nota mig og þeim sem vilja stjórna mér og þeim sem gera mig skuldugann... öllum þessum aðilum sem eru bæði innímér (sá aðili sem leyfir þessu að gerast) og utanviðmig og allt í kringummig og skilyrða mig og skilgreina og gera mig að óvini og vini og vandamáli og frelsara og ruglukoll og spámanni og glæpon og gjörningamanni og freistara og engli... já það er kominn tími til að fyrirgefa, létta á hjartanu, seigja allt sem manni býr í brjósti, hvar hjartað kennir til? Og fyrirgef ég þá öllum? Já ég fyrirgef öllum. Ég lít svo á að við séum annaðhvort sofandi ef við viljum ekki endurskapa þennan heim í vistvænt manneskjulegt horf eða þá að vakna og eða vakandi og viljandi ólmur ólm vistvænt sanngjarnt samfélag einstaklinga sem vinna sem ein heil fjölskylda í heilagleika og hamingju og kærleika að ráðum besta fólks og með samþykki allra.  Og allir þessir aðilar, þeir sem vaka og þeir sem sofa þurfi virkilegrar aðhlynningar við og kærleika. Aðvitað eru þeir sem vaka nær mér, því þeir sjá mig og fyrirgefa mér og finna fyrir samveru, mikileikanum og þeim tækifærum sem við höfum til að gjörbreyta heiminum og umræðunni og tilfinningunni og tjáningunni og hvernig tilfinningar þessarar þjáningar og getuleysis við að horfa á vandann í heild og sjá saman hvernig það má ráða bót á öllum vanda með því að sjá og skilja. Þeir sem sofa og hafa misst vitið, þeir sem að eiga ættingja sem hafa dáið í þessum hroðalegu hörmungum í nær 100 ára skeið, nei um þúsund ára skeið, því bændur og höfðingjar voru eins að mörgu leiti. Og svo eru það Þeir sem að hafa sleppt sér á bólakaf í svikamilluna og gönuhlaupin nú síðast... maður ætti næstum að klappa fyrir þeim.  Þeir hafa vissulega gert óskunda og eiga að sjálfsögðu að hjálpa til. Allir þurfa skilning og að skilja sína stöðu, eiga uppgjör við sjálfansig og allar hinar verurnar og að finna nýja leið og allir þurfa uppörfun til að opna sig og að lokum fyrirgefningu, skilning.  Þegar skilningurinn glæðist þá vakna menn og "það tekur sig upp gamalt bros". ..  Og þá kemur hvernig við getum hjálpað hvert öðru og okkur öllum til að sjá hlutina í heild.  Risið hærra og séð samhengið. Það er ekki lítið sem lagt er í okkar hendur. Að varðveita hamingjuna. Viskuna og jafnvægið með náttúrunni. Að sjá að við þurfum hafa dýrin með, ljafnvel spennandi að læra að tala við þau á þeirra tungumáli og allar verur. Að endurskoða samfélagið frá grunni, breyta alveg um form, skapa góðar aðstæður fyrir heilsusamlegt og hamingjusamt líf í beinum tengslum við náttúruna og hefðirnar og nottlega fjölskylduvænt. Heilsusamlegt og skemmtilegt, hamingjuríkt líf.

Ef t.d. við byggjum í þorpi og allir í þorpinu mundu hafa setið með okkur í hring og við tjáð okkur öll um hvað okkur finndist... þá mundi málið horfa öðruvísi við, þegar fjölskylda sundrast. Efún þá mundi nokkuð sundrast? En börnin gætu tilaðmynda alltaf heimsótt báða foreldra sína ef þau aðskilja vináttú sína og mikil hjálp frá öllum. Því þorpið passar öll börnin mikið saman. Og allir læra af öllum. " En þetta þorp er ekki til lengur eða var það einhverntíman til eða er það ekki til enn sem komið er", seigir einhver. "Núna erum við einstaklingar". Og þá seigi ég, Jú það var til og vera má að það finnist en og við sem varla munum slíkt ástand, við getum samt endurskapað slíkt samfélag. Jú og við erum öll einstaklingar, það er rétt en kannski munum við vera miklu meira einstaklingar í þorpsamfélagi eða skógarþorpi en nú er, miklu meira valfrelsi í lífi sínu vitundalega séð, og miklu meira líf, miklu dýpra tilfinningalíf, miklu meiri nærvera og samvera því sterkari ef við erum sterk sem einstaklingar og standandi í báðar fætur, því meiri hamingju getum við höndlað,   betri næring og hreyfing, meiri hreysti því betra hugarástand  ...en þorpið eru vinirnir. Fólkið sem þú elskar og dáir og hefur þekkt lengi og hugsar oft til. Hittir af því að þig langar til að hitta þessar manneskjur. Þetta er fjölskyla þín, bæði innan blóðbanda og utan... við erum ennþá fjölskylduverur, af því að það er það sem við höfum alltaf verið... í gegnum alla lífsöguna, en nú eru það margir hópar í skor í borgonum, sem er þessi hópur. Fjöldi hlutmengja. En sumsé með því að flytja út fyrir borgina verður þetta þéttara af sjálfusér, og því þéttar því lengra sem farið er frá borginni, en nú á tímum netverks, þá eru þessir "huglægu" vinahringir samt í ennþá auðveldari aðstæðum til að halda samt ræktun sinni (og jafnvel eflast því nú verða heimsóknir fátíðari en lengri og betri og með meira næði...) , þrátt fyrir að við flytjum útá land... þar er enginn einangrun lengur, en bara meiri þéttleiki milli fólks því lengra sem er á milli og færri, þeimun opnara er fólk. Því bæirnir loka okkur og of mikið af fólki og hugsunum. Það er altént sterk tilhneging.  Hvert þá? Hvar getum við keypt jörð nokkur saman? Hvar er byggilegt og fallegt? Búsældarlegt.

Ég tel mjög mikilvægt að allir, (allar stofnanir sem nú eru uppi og einstaklingar og fyrirtæki) eigi að styðja það að allir sem það vilja, eiga að geta fengið land til ræktunar og möguleika á veiðum og lífsskilyrði og stuðning og mun það verða afgjaldið eitt að rækta skóg á landinu ef afgjald skal það kalla. Helst að landið eignist sig sjálft aftur og öll nyt séu samkomulagsatriði.  En eðlilegast er samt að sjá slíka þróun í stóru samhengi við vistvæna búsetuþróun og halda sig við að nálgast það að byggja upp landvarðahópa, sem búa á því landi sem umsjá er höfð með á. Og allt að 144 í hverjum hóp. Landið verði síðan sjálfseignastofnun þegar það hefur verið aflétt frá persónulegu eignarhaldi.

 Allt þetta þurfum við að sjá og gera upp við okkur hvora leiðina við ætlum okkur og hegða okkur eftir því

ætlum við að lifa í hjartanu og skynseminni eða heilanum og fyrir nautnir og þar með flatneskju, örvæntingu og lífsleiða

ætlum við að lifa í í ljósi og heilagleika þessi jól og ætið og um allar stundir? 

 

Haleluja er það kallað! 

Alvaldið

Guðið 

Alveran

Aldan

Orkuhaf  

 

samvera... 

 í djúpinu orkunnar,

  vitund í heilögum ham