Kannski erum við svona viðkvæm öllsömun? menn verða særðir og lokast í svona orrahríðum og hroka og slagsmálum. Hrökkva í kút og bilast í æsingi..

í öllum þessum misskilningi

 og hver og einn vill eða vonar eða telur sig á réttri leið

 og svo erum við að reyna að útskýra fyrir hvert öðru hvernig við sjáum stöðuna

   en náum ekki ... hvorki að tjá hvernig við sjáum hlutina eða hvað við þráum

né að við náum að skilja hvert annað eða einu sinni að hlusta og þaranasíður að átta okkur á stöðunni almennt hjá félögum og vinum

og svo teljum við (ja þetta við er kannski loðið hugtak? Íslendingar... eða Jarðarbúar... lífið?

hvað er átt við?

aða við félagarnir... við fjölskyldan

og í öllum þessum geigvænlega miskilningi og vafaatriðum

grillir samt í einhvern sem skilur eitthvað eða misskilur... sem alltso stjórnar eða vill stjórna einhverju og einhverjum..

og svo fer allur vökutíminn í það að stara á einhverjar athugasemdir í einhverju áróðursbatteríi fjölmiðla

og svo þykir einhver hafa vel mælt og annar óréttilega... jafnvel ekki lítið um ódrengilega

óprúttna og ýmsum rökum við komið

jæja... eigum við at trúa á svona skoðana áróðursgræjur 

ja eða yfir höfuð nokkrum sköpuðum hlut?

jaa.. . það er nú það...

ég er sjálfur í sumu mjög viss og óviss og stundm um sömu hlutina eftir aðstæðum ýmislegt sem má seigja í þessu sambandi..

og stundum algerlega stúmm ... mjög efins um allt sem er að ské og ekki síst í þessum mannlega "sam"félagi

þessu hræðalega sambandsleysi og misskilningi sem er í gangi og vondræði þar af

 

að hér er vandinnn... við náum hvorki að hugsa... (hafa tíma til eða getu)

né að ná sambandi hvert við annað... hvað þá að lifa saman ... þau tvö tildæmis 

og samfélagið, þing, samskiptin, allt í strandi

og samskipti okkar við náttúruna hrein hörmung

á leið framm að hömrum..  bara meiri niðurtúr og hræðsla og háð og leiðindi

 

stórvandi þetta ástand og hvert stefnir

 

það er þessvegna sem ég seigi

við þurfum þing... hverfisþing... og ekki bara það... tíma með okkur sjálfum...

helst í einveru með náttúrunni líka

eða hvað?

 bein samskipti við allt... tölvur orð og myndir nægir ekki

bein einlæg samskipti er eina leiðin... 

er það hægt?

og það gerist í hring í smáhópum...

og gönguferðum... böðum

eldamennsku (saman er skemmtilegra)

á þingum þjóðarinnar

og víðar

 

við þurfum að ná áttum

skoða og skilja og iðka meira bein samskipti 

og ærlegri... meira hugrekki... meira að tala frá hjarta og huga

frekar en samkeppni.. ef það er hægt

samkeppni lokar fólki og dregur úr trausti

þessvegna er vænlegt að einfalda lífsstílinn

jæja... hvernig fer þetta?

ég veit það ekki út í æsar... það getur farið á báða vegu en stefnir ennþá mjög hratt niðurávið

stöðugt sjúkari jörðin og fjöldinn og framleiðslan og landeyðingin

því miður erum við á leiðinni niður æ hraðar

og tilfinningin er einskonar hópgeðveiki

sem rekin er af þeim sem dýrka vald og ráða fjölmilum og í gegnum peninga stjórna öllum hinum... þetta er einskonar endalaus lottóleikur þetta vaxtakerfi

og menn vilja og þrá

og telja sig þurfa að fá

það sem áróðurinn matar þá á

hm...

hvað er til ráða já?

..... viðkvæm já?

sumir og bara glettilega margir eru viðkvæmir

og ekki síður konur

og svo ráðumst við á hvert annað... í þessu sambandsleysi og ofsókn í að stjórna hinum og njóta góðs af

og þetta er með neislunni orðin ein endalaus fíkn hjá okkur öllum... allir háðir hver örðum og þessu drasli öllu

þetta er heróin allt saman

sjúklegt hæði

"ekkert má útaf bera"

en það mun einmitt útafbera

það er eðli þessa æðis

það er keyrt áfram í æði og skollið á vegg...

keyrt beint útí loftið og velt

beint upp

og niður

alltaf velt

og sumir græða á veltonum

en flestir tapa

en þeir sem græða mest eru þeir sem skipuleggja velturnar á réttum tíma

ekkert er skeitt um jörðina og dýrin... 

paradísina

náttúruna

hún er lögð í rúst æ hraðar

og samskiptin verða snubbulegri

kjaftagangurinn og stimlparnir

 flokkanir og mikilvægisleikir

 

og ég ætlaði að þeigja

skiptir nokkru máli þó þetta farist allt, öll lífsforminn, seigir önnur rödd

ég sé ekki nokkra leið út úr þessu rugli

þessi rödd er að seigja.. "meiri þjáningu takk" eða "ég hef bara ekki tíma til að pæla í þessu"

"ég nenni því ekki" "það kemur ekkert út úr þessu nema bara meira vesen" "tímaeyðsla"

"allt er tilgangslaust".. "bara njóta og gleyma þessu"

"vera jákvæður"  "skemmtuðér"

 

eða ókey ... við gerum það...

eða

vinnum í þessu... gerum grundvallar breytingu til batnaðar í beinum einlægum samskiptu

og lærum að hlusta

að láta talfjöður ganga

hringir

þing af öllum toga

kennslustundir fari þannig fram líka í öllum skólum

og fundir á vinnustöðum

og það má tala um allt

tilfinningar líka

og stefnur og sýnir

 

  (ég ætlaði að þeigja, en líklega er ég eitthvað bilaður... ég er enn að halda að hægt sé að ná sambandi við einhvern eða bæta eitthvað stöðuna... í gegnum þessi fáránlegu dellu að tjá sig í orðum  ... því mín reynsla er að það hafi ekki borið mikinn árangur að blaðra hér frá sér allt vit..  n sumsé ég fæ yfir mig einhverjar smá vonarneista eistaka sinnum um að eitthvað skipti máli... að lífið sem fyrirbæri sé eitthvað heilagt og fallegt og þess virði að vera hér og vera til... að hugsunin og innsæið séu verkfæri sem hægt sé að nota til þess að finna leið út úr hörmungum... að þau þessi orð geti bent á skapandi og heilsusamlega leið, jafnvel stórskemmtilega í stað þessa pytts sem við erum föst í)